Ber bi deryayê ve

Romana nû ya Suzan Samanci bi navê “Payiz an jî Ziyap” ji aliyê weşanên Avesta ve hate çap kirin. Romana ku bi şêwazêk postmodernîst hatiye nivîsandin, li ser bûyerên ku di şevekê de qewimîn disekine. Naveroka wê heye ku dikare her mirovî bi bêdemî û nebûna dirêjkirina cîhê mijarên herêmî xwe digihîjîne gerdûnî û digel newekheviyên takekesî  de civakiyê jî di xwe de dihewîne.  Çandên bi hev ve girêdayî gelek rewş û helwestên wekî rastî û xeyalê ku ji hev nayên cudakirin bi hev re tê hûnandin. Lêbelê, wekî ku tê zanîn, şikestina demê, veguhertinên mekan û karakterên xeyalî di vegotinên modernîst de derdikeve pêş. Ew têkilî/nakokiya di navbera rastî û çîrokê de vedişêre. Nasnameya karakterê xeyalî ji cihê ku lê dijî ne serbixwe ye. Di navenda têgihîştina marjînal de, karakterê sereke vediguhere vebêjer û wekî kesayetek çalak  xwe jî nû ve diafîrine.

Romannivîsê ku xwe digihîne binhişê, bi tevahî ji rastiya derve qut nabe. Pirs, lêgerîn, rexne, bêhêvîtî, serhildan carinan di navbera binhişmendiyê de derdikevin û carinan jî kûrve diherikin. Hema hema tevahiya nivîsê ber bi şilbûna hundurîn, têgihiştinên derûnî, herikbarên hişmendiyê, lîstikên bîranînê û binehişmendiyê  wek “puzzle” ve tê rêve kirin. Nivîskar di vegotineke diyalogê de, di beşên bi leheng an jî di tevahiya metna vegotinê de tê tasfiyekirin. Sedema vê jî ew e ku, wek mijar, pêwîst e leheng gotara xwe bîne zimên. Xwendevan û leheng bi hev re rû bi rû ne û ji bo xwendevan girîng e ku ev dengê piranî, lihev dikevin, perçe dibin û xwe ji nû ve ava dikin.

Nivîskar diyar dike ku faktora binehişmendî ji ber gelek sedeman mirovan ber bi rastiyek kûr û nepenî ve dibe.  Lêbelê, di vê nuqteyê de, herikîna hişmendiyê wekî teknîkek nûvekirina girêdanên hebûna kesane û civakî di rêyên labîrentên binehişmendî yên tijî teşwîqên sembolîk de jiyana xwe didomîne. Ji ber vê yekê, ev pêdivî ye ku karnavalek bi berfirehî di metnên pirzimanî û pirçandî de belav bibe. Bi saya cihêrengiya çandî û zimanî, bi derketina gelek wate/şiroveyan re avahî/tekstûra metnê dest bi guherînê dike.

Mijarên Suzan Samanci wek têgîna karnavalek, dema ku têkiliyek di navbera xwe û ya din de hebe, wek hev dûr dikevin, nêzîkbûnek weha tê wê wateyê ku mijar bigihîje hişmendiya xwe, lê belê em ji hişmendiya berevajî ya Payîz de rastiya civakî-çandî, dîrokî ya Tirkiyê û Kurdistanê dibînin. Her tişt hem “PAYİZ û hem jî ZIYAB” e. Ji ber ku Payizê ferdî vediguhere pirjimariyê, nasnameya hebûnê vediguhere gelek mijaran û ev yek di bingeh de bandorê li yên din dike. Mînak, dema ku karakterê sereke yê romanê li kefenê pîramîda Misrê dinêre, ew dibîne ku fîgurên li ser bergê navborî dest bi dansê dikin. Ew yek ji wan bavê wê ku şofêrê taksiyê ye û ketibû destê kontra-gerîlla, dide ber hev. Di binhişê Payizê de, her mirûç, her deng, her biranîn de tundiyek baviksalarî xwe dirêjî hev dikin û mirûçê bav diyartir dibe. Di vê pêvajoyê de Samanci vê rastiyê tîne ziman ku hebûna mirov bi têkiliya wî ya bi yê din re tê şîrovekirin. Di zimanê civaknasiyê de, civak çi be, fert ew e û hebuna mirov li ser rastiya û asta civakê de xwe ava dike, tê qebûl kirin.

Çawa ku Franz Kafka di berhemên xwe de kaotik de dem û mekanê ya bêhempa afirand, ew hemî sînorên Payizê jî ku bi mijarên xwe yên pirjimar li dora kesayetiya wê heye, derdixe pêş. Mîna pendûlê, dema ku ber bi paş û paş ve diçe, dixwaze ji hişmendî û binehişmendiyê derbas bibe, dema ku vê yekê dike, xewnên xwe ji dîwaran derdixe, bi têgihîştina demê dilîze û hewl dide tiştê ku nayê xwestin li pişt were gotin destnîşan bike, li şûna rûyê jiyanê yê naskirî, çi tê înkarkirin, çi tê berevajîkirin, çi rast e wek gûstêrkên şevê dixilxilin.

Ji bo ku rastiyê eşkere bike, divê pêşî mirov ji xwe dûr bikeve; wekî ku dijberê xapandinê li zeviyê dibêje dema ku rêwîtiya xewna xwe bi şev dike, pêdivî ye ku ew bibe “Melt.” Xwe biyanîbûn, nakokî, tirs û windabûn û ji nû ve derketina vê biyanîbûnê jî wê weke hebûnparêzî bê pênasekirin. Karaktera me ya sereke ya jin li dijî nîşaneyên jiyanî yên ku di rêwîtiya xwe ya hebûnê de di bav û diya xwe de dibîne, her wiha li dijî veguhertinên takekesî/civakî yên ku li dora wê di tevgerê de ne, têdikoşe.

Di vê nuqteyê de, Samanci nakokiya bav/kur, ku ji hêla gelek nivîskaran ve hatî nivîsandin, ew jî wekî nakokiyek bav/keç digire. Têkiliya bav bi dewletê re nefreta keçikê ya ji bavê xwe re kûrtir dike. Dema ku karakterê sereke diçe oda razanê bi ditîna motifên Piramîdê de dikeve rêwîtiyek xeyalî. Li ser qaryolê mêrîkek heye û dişîbe bavê wê, dest bi nîvîsê dike, kerba dilê wê venamire, pênûsa xwe di guhê wî re dike, ew dibîne ku xwîn diherike, lê pê dihese ku şilava ku diherike avnûsk e, ne xwîn e. Di xewn û xeyala wê her tim kuştina bav heye. Şeva ku dest bi nivîsê dike, hirre hirra mêrîkê li ser qaryolê dibihîze, êdî xeyalên wê serî jê distine diçe û hey diçe… Hewldana nivîskar ew e ku balê bikişîne ser wê yekê ku dê li hember avahiya baviksalarî li ber xwe bide û tenê guhertin, veguhertin û pêşkeftin dê di vî warî de pêk were.

Ji pevguhertina xewn, tirs, kabûs, xewn û rastiyê ku di şevekê de di hişê Payiz de xuya dibûn, lê ne bi tene xewn û xeyal, em di sikaka wê de jî diğerin, em bazar, dergeh û cîranên taxê dibînin. Her çend di romana Necip Mahfuz, “Kolana Mîdakê” de rastiya xeyalî tune be jî, kolana bênav a Payiz jî mîna Kolana Mîdakê her tişt li ser jiyanê heye. Hemû karakterên jiyanê li vir rola xwe girtine ser xwe. Kolan bi rastî jiyan bi xwe ye û li vir serpêhatiyên hemû cîhanê hene, wek li cadeya bênav û bajarê Payizê. Li vî bajarî sîrenên polîsan, serdegirtina malan, tirs, tehdîd, windakirinên ji nişka ve, muhafezekarên serjê û qehwexane hene. Ji nişka ve windakirin...

Bendavê sûcdarên nenas ên ku roja Şemiyê rû bi rû ne. Çarenûsa bêhêvîtî û tenêtiyê. Samanci neynika erdnîgariya ku tê de dijî ye. Bêhêvîbûnek civakî ya ku hema hema di her metnek ku ew çêdike de pêk tê, mîna çarenûsa neguhêrbar a erdnîgariya ku lê ji dayik bûye ye. Çarenûsa erdnîgaran zimanekî bêhempa diafirîne. Kûrahiya nepenî ya ziman bi gavavêtina nifş bi nifş pêşketin û qada wî zêde dike. Haymaker digihîje deverên dûr ên zimanê xwe yê zikmakî. Ji bilî zimanê xwe yê helbestî, axaftinên bêhempa yên ku me di jiyana rojane de qet ferq nekiriye jî dihewîne. Ew gelek caran biwêj  û axaftinên taybetî yên herêmên cihê yên erdnîgariya ku lê ji dayik bûye bi kar tîne.

“Ulysses” sê James Joyce, di hejdeh saetan de derbas dibe. Ew metneke edebî diafirîne ku di metnên ku diafirîne de rabirdû û niha wek hev dibîne, bi teoriyên bêdawîtiyê û kêmbûna ezmûna di berhemên xwe de. Dema ku ew wextê di Îlyadê de ji nû ve şîrove dike, metnên wekî Aeneidê Virgil û Komediya Xwedayî ya Dante, bi pêkhatina xwe ya derûnî, Joyce mirovan li kuçe, ode û korîdorên labîrentî de diğerine. Necîp Mahfûz ji bo vê yekê kolanekê diyar dike û li gorî wê jî derhêneriya çîrokê dike. Kafka, mîna James Joyce, bi teswîrên xwe yên ku cîhana wî ya hundurîn nîşan dide, ferd dikişîne nav labîrentekê. Di vê kêşanê de, em dibînin ku mirov di nav xwe de ne tiştek e, û her çend ew di nav civakê de be jî, em di dawiyê de îşaretên biyanîbûna ku ji hêla tenêtiyê ve hatî afirandin dibînin. Em atmosfera kaotîk a salên nodî, bi tirs û ramanên veşartî yên ku ji binhişê “Payiz an Ziyab” derdikevin, di şevekê de, di bin zilma bavekî ku ketibû nêçîra kontra-gerîlla û bû kujer, dibînin. Payiz, sêgoşeya dê û bav hema bêje rastiya tevlihev a Tirkiye û Kurdistanê ye.

Dewlemendiya gelek biwêjên di romanên Samanci yên tirkî û kurdî de taybetmendiya metnên wî yên xwedî kûriyeke xurt, edebî û felsefî ya bêdawî û ezmûnî nîşan dide. Destpêkirina tevgera “New Roman” ji hêla Alain Robbe-Grillet û nivîskarên din ve, ku di Edebiyata Frensî de xwedî cihekî rêzdar bûn, ne vedîtinek bû, lê rastiya ku ji hêla şert û mercên civakî yên Fransa li Ewrûpayê ve hatî ferz kirin bû. Di tevgerên modernîst, postmodernîst û “New Roman” de, karakter ji têgînên naskirî yên dem û mekan derbas dibin. Li gorî tevgera Romana Nû, hebûn an tunebûna karakter jî çîroka romanê naguherîne. Piraniya karakteran qels, qels û tirsonek in. Hinek bi fikar, bêçare û bi êş in. Ne hebûna mirov û ne jî nebûna wî bandorê li çîroka nivîsê nake. Payiz an jî Ziyab”, karakterê sereke yê romanê Payiz û karakterên derdorê yên ku wê dixwin, bi hemû tazîbûna xwe li ser mirovan xwedî her cure ramanên hestyarî ne. Dema ku wekî heyînek mirov tê hesibandin û dibe sedema mirinê, “Xwezaya mirov çi ye?” xuya ye ku pirs pir girîng e. Ji ber ku wate û armanca jiyanê nîşan dide ku tiştê ku mirov dikare bike û bi dest bixe di bingeh de bi ramanên li ser xwezaya mirovan ve girêdayî ye.

Samanci karakterên xwe vedixwîne her cûre lîstikên navxweyî bi kirina tevgerên paş-û-paş li ser berdewamiyek xeyalî bi demê re. Dema ku dest bi rêwîtiyek dîrokî û mîtolojîk dike, ew dizane ku meriv çawa wan bi sûdwergirtina ji nîsbetiya demê ve bigihîne pîvanên mekan ên li derveyî qalibên fizîkî yên naskirî. Wekî encamek, dema bîranînê, têgihiştinek ne-dem di avahiya bingehîn a vegotinê de derket holê. Bi lîstikên bîranîna nivîskar re, ew komployê ji şikilî vediguhezîne pênaseya hevdem a avahiya xeyalî.

Çawa ku bajarê Dublînê mîna dengê hundirê Joyce ye, Diyarbekir, “Surlu Kent” ya Dîwaran jî dengê hundirê Suzan Samanci ye, dengekî birîndar, koçer, bêdeng û bi kûrahî serhildêr e. Diyarbekir, bajarê ku Samanci nikarîbû dev jê berde, gelek caran navê wî nayê zanîn û bi sembolan tê xêzkirin, çawa ku Joyce, di wateyekê de, bajarê xwe bi çîrok û monologa ku di hişê xwe de jiyaye afirand.

Di romana modernîst de, ji bo ku karakterek azadiya xwe biparêze, divê haya wî ji hebûna xwe hebe. Karakterên Samanci her tim hişmend, rewşenbîr û pirtûkperest in. Payizê ku ji kar hat avêtin û depresyon bû, di odeya xwe ya tijî pirtûk de, di tikandina şûşeya şerabê de, di refleksa şewqa ronahiya heyvê de, balê dikişîne ser nivîsandina jinan, siyasetkirin û azadbûna jinan, dema ku xwendevan di rêwîtiya xwe ya hebûnê de digire. “Edebiyata Minor” ku hemû îmkanên wêjeyê, li pişt atmosfera polîtîkî bi kar tîne.

Azadiya jinê wê bi helbest, wêje û hunerê pêk were. Ev ode xeyalî ye, lê aliyek wê ya realîst jî heye. Ji ber ku jinek ramanên xwe çêdike û wan di avahiyek fedakar de dinivîse, ev ode dê bibe deriyek ku ji cîhana derve re vebe. Ger girîngiya odeyê fonksiyon be û ji bo hilberîna rewşenbîrî girîng e û ji bo Suzan Samanci azadiya heqîqî: têgîhîştina wêje, hûner û afirandine.

Yazının Türkçesini buradan okuyabilirsiniz.