ABD’li soyut ressam Frank Stella’nın şu sözleri kafama takıldı: “Herkesin çalışmalarımdan çıkardığı ve benim de onlardan çıkardığım tek şey, tüm fikri herhangi bir karışıklık olmadan görebiliyor olmasıdır. Ne görüyorsanız, onu görüyorsunuzdur.”
Hadi eleştirmenlik ‘oynayalım’.
Kim, neyi görüyor ve neyi gördüğü halde onu unutmaya razı?
Dış kaynaklı sanat tarihi kimin umurunda ?
Sonra kalk, buna istediğin her fiyat ve itibar etiketini yapıştır, yakıştır.
Bu dünyanın hali o kadar alenî ki, sizden rica ediyorum, ben dahil kimsenin ‘bu geçici’ 'trip'lerine kanmayın..
Bunu ister Foucault, ister Baudrillard, ister Said, isterse Zizek ile magazinleştirsin, inanın, artık hiç bir kıymet-i harbiyesi, yok.
Herkes, her birimiz bu ekrana kendi çıkarlarımız vizyonu ve uzaklığı sınırında bakmaktayız, öyle de kalacağız.
Ve bunu özgünlük, özgürlük sayarken birileri de bundan bildiğiniz hakiki, reel, organik ekmeğini yiyecek. Tıpkı sanat tarihinin ve tarihçilerinin, akademisyenlerin yaptığı gibi.
Keza, yemişim dolaylı, dolaysız, göndermeli, göndermesiz, kökenli, kökensiz her nevi otoriteyi.... Zaten her birinin müsebbibi, onay ve olay, çıkar mercii zaten biz değil miydik ki ? O, anonim, hayali mercii ?
Çünkü durum o derece samimi, o derece acil.
Yoksa kültürüydü, sanatıydı, inanın hepsi makyaj, hepsi narsisist birer ambalaj vesilesi.
Ha, diyeceksiniz haklı olarak, niye bu güne dek bunca kişi ve kurumu kayda aldın, arşivlenenesi...
İnandığım ve samimiyetlerine kefil olduğumdandı, hepsi.
(Elbet şu an aklıma gelmedi hepsi... ama her insanın da, var, tabii ki hiç bir pos cihazıyla tayin edilemeyesi, bir haddi.)
Bu üzerine alınan kişi ve kurumları bağlayıcı bir mefhum.. bilinesi.
Otoritenin mide bulandırıcı yorgunluğuyla...