Futbol topu onların yüzü suyu hürmetine dönüyor

Bir anahtar çevrildi. Sadece bir el uzandı içeriden. Konuşma olmadı bile. Masa çoktan hazırdı. Atkılar boyunlarında yalnızca birbirlerine güldüler. Anlaşacak ortak bir lisanları vardı elbet ama o dost elinin samimi ve sessiz sohbetini tercih ettiler. Bundan sadece dakikalar hadi abartmayalım saatler önce belki de Azrail’in ‘arananlar listesi’nde onların da adı vardı. Belki de ‘Bu seferlik yaşamaya devam edenler’di onlar. Biri gönül verdiği renklerin peşine takılmış kalkıp gelmişti Fransa’dan Almanya’ya. Diğeri bir futbol maçının temaşasına eklenecek deplasman seyircisinin şovunu merak ederek yolunu tutmuştu her hafta en az bir kez gittiği stadın. Ama dedik ya o kapı açılmadan saatler önce onlar da gönül verdikleri takımda oynayanlar da ölebilirlerdi.

Dortmund-Monaco maçından saatler önce patlayan 3 bomba bir kez saha spor ve terörü ortak paydaya çekmeye çalıştı. Hava ne kadar kararırsa o kadar yolu aydınlanan teröre inat yanıyor artık ışıklar. Ve en büyük projeksiyonu da Dortmund taraftarı tutuyor umutlarımıza. Bombaların ardından ertelen maçın mağdurları kuşkusuz ki deplase taraftardı. Monacolu seyirciler biletlerini almış sadece bir gecelik otel odalarını kiralayıp gelmişlerdi. Belki ceplerinde başka para yoktu. Bir günlük zorunlu erteleme onların da zorunlu geri dönüşleri demekti.

Ama Dortmundlular buna izin vermedi. Açtılar kapılarını rakiplerine. Faşizme karşı omuz omuza duran sarı-siyahlılar, teröre karşı da yine omuz omuza durdular. Ama bu sefer safları geniş tuttular. Yürekli gibi kocaman evi olmayanlar bile buyur etti rakiplerini. Sonuçta futbol başka, dostluk başkaydı. Neticede baki kalan bu kubbede hoş bir seda. Hem de en sarı-siyahından. Bileni anlatmak değil maksadım. Geçen haftadan devam etmek sadece amacım. Eğer bizler için futbol topu tüm endüstriyel futbol argümanlarına karşı dönüyorsa, Dortmundlu taraftarların yüzü suyu hürmetinedir bu. Kayıtlara geçsin.