Haydar Ergülen: Bu sürece katkı sağlayan herkes özür dilesin

DUVAR - Birgün yazarı, şair Haydar Ergülen, Türkiye'nin içinde bulunduğu sosyo-politik duruma ilişkin "Özür Haftası" isimli bir yazı kaleme aldı. Ergülen, gazetenin pazar ekinde yayımlanan yazısında, "Akil insanlar, açılım toplantılarına katılanlar, bildirilere imza atanlar, ülkeyi AB’ye taşıyarak demokratikleştirecekler düşüncesiyle bu iktidarı destekleyenlerin, yazı yazanların, yani bu sürece bilerek ya da bilmeyerek katkı sağlayan herkesin özür dilemesi gerekiyor" ifadelerini kullandı.

Ergülen'in yazısı şöyle: 

Özür. Kolay kolay dilemediğimiz, dilersek yitireceğimizden korktuğumuz, küçük düşürücü bir şey olarak gördüğümüz, nerdeyse yalancılıkla eşdeğer tuttuğumuz, gururumuz, onurumuz her ne diyorsak onu inciteceğini varsaydığımız, suçumuzu kabul ve itiraf ettiğimiz sanılır diye çekindiğimiz, çok zorlandığımız, çok zorlandığımızda da ‘önce onlar dilesin’ diye son bir çıkış aradığımız, sağa sola bakınıp, kimse yokken şöyle bir yarım ağız dilediğimiz, diler gibi yaptığımız şey.

Of be, ne zor şeymiş hakkatten de özür dilemek, dilemeyi bırak, özür dilemek üstüne yazmak bile insanı bayaa bi terletiyormuş! Olsun dostum, özür dilemek iyidir, ayakların yerden kesilir, başın göğe erer, kendini bulutlarla bir sanırsın, kuşlar yoldaşın olur, kilo verirsin hem vücuttaki hem ruhtaki fazlalıkları atarsın, gençleşirsin, aynalar yeniden yüzüne gülmeye başlar, dilin biraz kısalır ama olsun boyun uzar, kim bilir belki yeniden çocukluğun tutar, daha önce deneyip de yapamadığın şeyleri yaparsın, öyle ya özür dilemek de bunlardan biri değil miydi?

Özür dilemek, her şeyi iyileştirmez elbette, eski haline getirmez, gidenleri, yitenleri de geri getirmez, fakat bir pişmanlık beyanı olduğuna, içtenlikle yapıldığında da gelecekteki olası yanlışlıklardan koruyacağına, hiç olmazsa ders çıkarılacağına kuşku yoktur. Eskiden olduğu gibi yenilerde de, dünyada olduğu gibi Türkiye’de de özür dileyecek pek çok şey olmuştur ve özür dilemesi gereken pek çok insan vardır. Özür aynı zamanda insanın vicdanıyla ilgili bir eylemdir. İnsanı insan yapan erdemlerden biri diye abartmayayım ama, insanın içinin rahat olması, en azından hatasını kabul edip yanlışından dönmesi yolunda atılmış bir adımdır.

Özellikle edebiyatımızın kuşkusuz en önemli romancılarından, çok sevdiğim, gençlik yıllarımdan beri dostluğundan sevinç duyduğum Adalet Ağaoğlu’nun kaybıyla yeniden düşündüm bunu. Adalet Hanım elbette Cumhuriyet değerlerine inanmış bir romancı, bir kadın ve bir aydındı. Ne yazık ki bazı aydınların açmazını o da yaşadı, hepimizin çeşitli biçimlerde yaşadığı bir açmaz bu, ve ‘Yetmez ama Evetçi’lerin safında yer aldı. Kimler yer almadı ki? Üç şair arkadaşız, çok yakın, gençliğimizden beri hem politik hem poetik hem de canciğer arkadaşlarız. Oylamadaki tavrımızı anlatıyorum. Ben ‘Yetmez ama Hayırcıyım’, iki arkadaşımdan biri boykotçu biri de ‘Yetmez ama Evetçi!’ Üstelik ikimizin, evetçiye, hiç olmazsa boykot etmesi için çok üstelememize karşın!

Üçümüz de sosyalistiz, farklı sol siyasetlerdeydik gençken. Şimdi pek farkımız kalmadı birbirimizden! Aslında tam da bu minval üzerinden şunu söylemeye çalışıyorum. Bugün iktidarda olan ve ülkeyi otokrat bir biçimde yöneten yapıyı geçmişte AB’ye girecek diye, Cumhuriyet’in eksiği olan demokrasi belki böylece yavaş yavaş gelişecek diye, Alevi, Kürt, Ermeni, vb. açılımları yapacak diye, savaşa son verip barışı getirecek diye ve elbette cumhuriyet herkes içindir, Türkiye’deki farklılıklar buluşur, ülke zenginleşir diye diye diye, hepimiz değilse de bazılarımız destekledi, destekledik.

17 Nisan 2010 günü, yani tam 10 yıl önce, sinema, müzik sanatçılarından sonra, edebiyatçılarla da buluşan o zamanın başbakanı mevcut cumhurbaşkanı beni de davet etti kahvaltıya. Çok eleştirildim sonradan, sultanın sofrasından beslenmekle, iktidara destek olmakla, vb. O zaman da gazetelerde yazıldı, ben de sonradan yazdım, toplantıda temel olarak "Aleviler’e yönelik uygulamalar, Madımak’taki otelin utanç müzesi yapılması" gibi birkaç konuyu gündeme getirdim…de ne oldu? Ne olacak, hiçbir şey. Madımak Utanç Müzesi olmadı ama, ben o kahvaltıya katıldığım için utandığımla kaldım.

YAZININ TAMAMINI BURADAN OKUYABİLİRSİNİZ...