İSTANBUL - 15 Ocak 2024’te Mesleki Eğitim Merkezi (MESEM) kapsamında çalıştığı iş yerinde ölen 14 yaşındaki Arda Tonbul’un ölümünden sonra ilk duruşma bugün görüldü. Bakırköy 53’üncü İş Mahkemesi, soruşturmada tanıkların dinlenmesine karar vererek, mahkemeyi 20 Şubat’a erteledi.

'BİZ OKULA VE DEVLETE GÜVENMİŞTİK'

Baba Raşit Tonbul, sadece işveren tarafının değil, Mesleki Eğitim Merkezi (MESEM) kapsamında, okul müdürünün de Milli Eğitim Müdürlüğü’nün de hesap vermesi gerektiğini savundu. Baba, iş yerinin denetlenmediğini, kendilerine haber verilmediğini söyledi. Tonbul, “Biz okula ve devlete güvenmiştik” dedi.

Duruşmada Raşit Tonbul ve avukatı dışında kimsenin olmaması dikkat çekiciydi. Raşit Tonbul, “karar duruşmasında herhalde daha ilgi çeker” diyerek beklentisini de ifade etti.

2 AY CEZAEVİNDE KALIP ÇIKTILAR

Dosyada işveren ve iş sağlığı güvenliği yetkilisi sanık olarak yargılanıyor. Her iki kişi de 2 aydan fazla cezaevinde kalmadı. Staj eğitimini haftanın 4 günü metal, demir ve çelik alanında Büyükçekmece Hadımköy'deki bir şirkette yapan Arda Tonbul Ocak 2024’te çalıştığı iş yerinde öldü. Tonbul’un ölümünden sonra kamu davası açıldı. İşveren ile iş yeri sağlığı güvenliği yetkilisi tutuklandı. Biri bir ay, diğeri iki ay cezaevinde kaldıktan sonra tahliye edildi. Neredeyse bir yıl geçti, dosyada henüz yol alınamadı. Raşit Tonbul’a göre kamu davası oldukça uzun sürecek, avukatlarının ona söylemi de bu yöndeymiş. Kendi açtıkları davada ise yargı ağır aksak ilerliyor.

‘ARDA İHMALDEN ÖLDÜ’

Duruşma sonrasında görüştüğümüz Arda Tonbul’un babası Raşit Tonbul, oğlunun ölümünde ihmal olduğunu ifade etti. Baba Tonbul, “Benim çocuğum iş kazasında yaşadığı hasardan değil, alakasızlıktan, ilgisizlikten yani ihmalden öldü. Arda’nın çalıştığı yerde olduğunu bilmediğini söylediler. Oğlum, 16 dakika boyunca makinede kalmış. Kalp krizine bağlı beyin kanamasından öldü. Hastanede 25 dakika kalp masajı yapılmış. Hayata döndürmüşler. Ancak çok dayanamadı birkaç gün sonra vefat etti. Benim çocuğumun ölümü bir iş kazası değil. İş cinayeti. Kafasında baret bile yoktu. Türkiye Cumhuriyeti devletinin yarınları da öldü” ifadelerini kullandı.

Arda Tonbul’un ölmesinden sonra işveren dışında kamu sorumluları hakkında hiçbir işlem yapılmadı. MESEM öğrencisi olan Arda Tonbul’un babası, “Ölümünden sonra öğretmenler hakkında da şikayetçi olacağımı söylemiştim. Görünürde çocukların daha güzel yarınlar elde etmesini istiyorlar. Madalyonun diğer yüzünde ise sermayeye köle yaratıyorlar. Çocuklara aktarılması gereken kaynak, sermayeye akıtılıyor. Şu ana kadar binlerce çocuk ölmüş. Ben bütün sorumluların yargılanmasını ve ceza almasını istiyorum. Vicdanım rahat değil” diye konuştu.

‘BU İŞTEN SIYRILAMAYACAKSINIZ’

Emekli işçi olan Raşit Tonbul, okul müdürünün de sorumluluğuna dikkat çekerek yargılama talep etti: “Okullar bu fabrikalardan çıkar elde ediyor. Çıkar olduğu için iş yerlerinin eksiğini görmüyorlar. Ailelere haber vermiyorlar. Orada da rant dönüyor. Okul müdürü hastaneye gelmişti. Ben onlara ‘sizden de davacıyım, kurtulamayacaksınız’ demiştim. ‘Oradaki eksikleri görmüyorsunuz, bize haber vermediniz’ demiştim.”

Oğlunun iş öğrenip, kendi ayakta durması hayalini kurmuş Raşit Tonbul. Kendisini sağ görüşlü muhafazakar olarak niteleyen Tonbul, oğlunun Baykar’da çalışmasını hayal etmiş. Arda Tonbul’un ölümünden sonra fikirleri, hayata bakışı da değişmiş Raşit Tonbul’un. Arda Tonbul’un kardeşi Muhammed Enes Tonbul’u kesinlikle MESEM gibi projelere vermeyeceğini anlatan baba Tonbul, “Meslek sahibi olamasa da okusun istiyorum. Üniversite bitirsin, 30 yaşında hayata atılsın ama okusun. Kesinlikle böyle yerlere göndermem” dedi. Raşit Tonbul, kendi yaşadıkları yokluğu çocuklarına yaşatmak istemediklerini ifade edip şöyle devam etti: “Arda çalışırken de cebine para koyardım. İstediğini alsın, giysin. Eksik kalmasın istedim.”

‘BİR GÜN YAŞAMADIM’

Kendisi için “Bir gün yaşamadım, ailem ve çocuklarım için çırpındım” diyen Raşit Tonbul, oğlundan bahsederken gözleri gülüyor. Fotoğraflarını gösteriyor. Kendi gençlik yıllarını hatırlıyor: “Ben Giresun’dan İstanbul’a geldiğimde kalacak yerim yoktu. İş yerinde duş alır, kendi çorabımı iç çamaşırımı yıkardım. Hayatım çalışarak geçti. Çocuklarım için didindim. Onlar benim yaşadığım yokluğu çeksin istemedim."