Eskiden beri sevmem sisi. Öğrencilik yıllarımın sıkıntılı bir anısıdır. Sabahın köründe koyulmuşun okul yoluna; derken vapur iskelesine vardığında, bir bakarsın sis. Kalakalırsın öylece.
Kalakalırdım öylece. Bir tuhaf basiretsizlik çökerdi üzerime. Böyle hayatla arama bulanık bir tabaka girerdi sanki. Ne edeceğimi bilemezdim. Hani hür iradenle okul kırmamışsın ki, maruz kalmışsın sise. Üstelik nasıl da güvenilmezdir meret. Tam sen artık okula varmaktan umudu keser, havaya girersin, pat sis dağılmaya başlar. Sonra gelsin vapur seferleri, gelsin kös kös okul yolu.
Kaçamaktan bir sigara bile içmemişsin, herkes “Saçın sigara kokuyor” der. Sisin uzun saçlarla da derdi vardır. Havalandırma borusuna dönersin. Sis saçını mesken tutar, üstüne siner.
Ne istediğini bilmeyen, kaçak güreşen insanların adıdır sis. Sen güneşe koşuyorsun zannederken kim olduğunu bile unutur hale gelirsin o boz bulanık tülün arasında. Acıyı dindirme yolunu masumlara kastetmekte bulanlardır sis insanları. Bir çizik atarlar en güvendiğin anda.
Yıllar geçer, semtler, mahalleler tanınmaz hale gelir ama İstanbul’un sisi hiç değişmez. Yine dönemi geldi. Geceden gündüze ısı farkı oldukça, ne giyeceğini şaşırmanın ötesinde sisle de müşerref oluyor insan bu aralar. E haliyle işte bütün bu anılar da ziyarete geliyor, usulca yazıya konuyor.
Yine o öğrenci yıllarımın sisli günlerinde Bülent Ortaçgil’in ‘Çığlık Çığlığa’sını dinlerdim. Nasıl denk gelirdi. Gelirdi de gitmezdi.
Seni sevdiğimi anladığım günden beri Sesler değişti, renkler değişti
Yüzümdeki çizgiler başkalaştı
Geçmişim değişti oyunlaştı
Yeşilin ortasındaki gelincik gibi
İnceleşti, yabancılaştı.
Siste bağıran vapur düdükleri gibi
Geliyor muyuz, gidecek miyiz, yoksa çığlık çığlığa...
Öyleydi aşk. Saf, masum, biricik. Sanki ilk kez keşfedilmiş, bir benim başıma gelmiş. Öyle çoğaltıcı, coşkulandırıcı. İçimden bir ışıkla parlardım. Kahkaham rüzgâra karışırdı. Bir önce vardı sanki, çünkü artık sonraydı, başkaydı. Zaman ve mekân hükümsüz iki koordinattı. İstediğim yere ışınlanabilirdim aşkın gücüyle. Zamansa çizgisel değil dairesel akardı. Bir sarmalın içine bırakırdım kendimi. Kendini bırakabilmek diye bir şey vardı.
Seni sevdiğimi anladığım günden beri Hiçlik değişti yokluk değişti
Karşılıksızlığım dengeleşti
Günler değişti sana dönüştü
Nasıl gördüğün düşü yeniden istersen
Nasıl bir yılgınlıktır sabah zilleri
Zamanı gelince nasıl terk eder kuşlar
Kaçıyor muyuz, kalacak mıyız, yoksa çığlık çığlığa...
Hayallerine da gelir bazen hayat, sığışmazsın. Kendi bendinden taşarsın. Dahan olduğun, ötesinin mümkün olduğunu anlarsın. Yetinemezsin o düzen diye yutturulan esaretle. Bedelini göze alıp özgürlüğünün peşinden koşturursun. Kendin olmak, hep öyle kalmak için. Aşk bunu yapar en çok. Kendini tanırsın.
Seni sevdiğimi anladığım günden beri Yüzler değişti, dostlar değişti
Yorgun sokaklar bile karşı çıktılar
Adresler değişti evler değişti
Seni sevdiğimi anladığım günden beri
Gökyüzü değişti geceler değişti
Çocuklar bile bana çiçek diye baktılar
Yaşıyor muyuz, unutacak mıyız yoksa çığlık çığlığa...
Sonra elbet usulca soluklaştı bir şeyler. Yarattığın ilahların ölümlü insan olduklarını anladın. Bazılarının kalastan hallice olduğunu da. Yanın kâr kalan, kendinin aşık halini bilmek oldu. Sissiz, pussuz.
Memleketin üstüne sisler çökmüş. Gazeteler, ekranlar kin saçıyor. Öğrencilerin, gazetecilerin, dostların, yoldaşların gözaltına alınışına, tutuklanışına çentikleniyor her gün. Bir şeyler kopuyor sürekli içinde. Öfke, isyan, kahır sonra kendini bırakmamak için emek, güç, umut diye kurulu bir labirentte debeleniyorsun. Her günümüz ayrı bir sınav. Korkmak insana mahsus ama işte korkuna rağmen yaptın mı elinden geleni? Geç kalmadın ya, susmadın ya, yalnız bırakmadın ya, unutmadın ya… Böyle uzuyor sorular, halleşmeler listesi.
Aynaya bakıyorum. Havadaki sise katlanmayı öğrendim. Beterini gördüm çünkü. Yeter ki kendi yüzüme bakabileyim. Yeter ki sis girmesin suretimle arama.