Yönetmeni yazdı: Minnoşları neden çektim?

Maïmouna Doucouré*

Birkaç yıl önce, Paris’te, bir grup genç kızın uygunsuz bir şekilde giyinerek ve dans ederek sahneye çıktığı bir topluluk etkinliğindeydim. Yalnızca 11 yaşındaydılar ve sahne performansları şok ediciydi. Bu yaş grubunda neler olup bittiğini merak ederek, sonraki bir buçuk yıl boyunca, şehir genelinde 10-11 yaşlarındaki 100 kızla röportajlar yaptım.

Sonuç olarak, ortaya (fr.) ‘Mignonnes’ ya da İngilizce adıyla ‘Cuties’ (Minnoşlar) filmim çıktı. Çocukların cinselleştirilmesi hakkında bir tartışma başlatmak umuduyla bir film yapmak istemiştim. Film kesinlikle bir tartışma başlattı ama benim amaçladığım tartışmayı değil.

ERGENLİĞİN TEHLİKELİ DÜNYASI

Ergenlik, fazlasıyla kafa karıştırıcı bir zaman dilimi. Siz tüm o muhteşem saflığı ve masumiyetiyle hâlâ bir çocuksunuz ama bedeniniz değişiyor ve aynı anda başkaları üzerindeki etkinizin farkına varıyor ve bunu merak ediyorsunuz.

Konuştuğum kızların benimle paylaştığı hikayeler birbirine çok benziyordu. Bir kadın ne kadar seksi ise Instagram veya Tiktok’ta o kadar çok beğeni aldığını görüyorlar. Bu tür cinselliği, kendilerini daha popüler hale getireceği inancıyla taklit etmeye çalışıyorlar. Sosyal medyada bir saat geçirdiğiniz zaman, yeni ergenlerin -genellikle makyajlı- dudaklarını büzüştürdüğünü ve tıpkı yetişkin kadınlar gibi eşyalarını sergilediklerini görürsünüz.

Buradaki sorun, tabii ki bir kadın olmamaları ve ne yaptıklarının farkına varmamaları. Özgüvenlerini sosyal medya beğenilerine ve sahip oldukları takipçi sayısına göre inşa ediyorlar.

Bu gençlerin kendilerine bu kadar erken bir yaşta baskı uyguladığına şahit olmak kalp kırıcıydı. Sosyal medya ile ilgili görüşleri ve yaşadıkları deneyimler, Cuties’in hikayesini oluşturdu.

Filmin ana karakteri, ailesi tıpkı benimki gibi Senegal’den gelen ve Paris’te yaşayan Amy adlı 11 yaşında bir kız. Annesinin kendi hayatını kontrolü altına alamamasından bıkan Amy, yerel bir dans yarışmasına katılmaya ve telefonlarında izlediklerini kopyalayarak gittikçe daha da uygunsuz gösteriler tasarlamaya hazırlanan bir kız dans grubuna katılarak, kendi özgürlüğünü aramaya karar verir. Bununla birlikte, kızlar, tavırlarının ve dans figürlerinin seyirciye nasıl göründüğünü fark edebilecek olgunluğa sahip değillerdir.

Ancak Amy, seyirciler arasındaki ebeveynlerin yüzlerindeki şaşkınlığı görür ve aynı zamanda annesinin neler yaşadığını düşünürken, bu dans gösterilerinin kendisine hiçbir özgürlük sunmadığını fark eder. Ailesinin geleneksel kökleriyle içinde yaşadığı daha özgürkenti bir dengeye oturtarak kendi yolunu seçer.

RAHATSIZ EDİCİ SAHNELER GERÇEK DÜNYANIN YANSIMALARI

Kimi insanlar, filmimdeki bazı sahneleri izlerken rahatsızlık hissett. Ne var ki, eğer bu kişilerden biri 11 yaşındaki kızları gerçekten de dinlerse, hayatlarının tamamı rahatsızlıkla geçer.

Yetişkinler olarak bizler, toplumumuzda sağlıklı biçimde büyümeleri için çocuklara gereken araçları sunmadık. Ben, insanların gözlerini okullarda ve sosyal medyada gerçekten neler olup bittiğine açmak; onları, en beğendikleri pop ikonunu taklit etmek için makyaj yapmış ve giyinmiş bir halde dans eden genç kızların görüntüleriyle yüzleşmeye zorlamak istedim. Yetişkinlerin günde 24 saat yaşadığı dünyayı, 96 dakika boyunca 11 yaşındaki bir kızın gözünden görmelerini istedim.

Bu sahneleri seyretmek zor olabilir ama bu zorluk nedeniyle daha az gerçek hale gelmiyorlar. Filmde rol alan oyuncularımız da 11 ve 12 yaşındaki çoğu çocuk gibi, bu tür dansları ve daha fazlasını izlemişlerdi.

Buna karşın, çekimler esnasında, onların yaşları konusunda son derece dikkatli davrandık. Sette eğitimli bir danışman bulunuyordu. Ana karakterlerin buzlanmış bir mobil ekranda bir dans gösterisini içeren bir video izlerken 18 yaşından büyük bir oyuncunun memesini gördükleri bir saniyelik çekim dışında, hiç çıplaklık yoktu. Proje, Fransız hükümetinin çocuk koruma dairesi yetkilileri tarafından bile onaylandı.

BU BENİM KENDİ HİKAYEM

Bu film, benim şahsi hikayem. Hayatım boyunca Senegalli ve Fransız olarak iki kültür arasında cambazlık yapmak zorunda kaldım. Sonuç olarak, insanlar bana sıkça daha geleneksel toplumlarda yaşayan kadınların maruz kaldığı baskılar hakkında sorular soruyor.

Ve ben de her zaman şunu soruyorum: Peki, Batı Avrupa ve Amerika Birleşik Devletleri’nde kadın bedenlerinin nesneleştirilmesi başka bir tür baskı değil midir? Kızlar henüz böylesine genç bir yaşta başkaları tarafından yargılanmış gibi hissettiklerinde, hayatta gerçekten de ne kadar özgür olabilirler?

İşte bu yüzden, bugün, toplumdaki çocukların cinselleştirilmeleriyle ilgili bir tartışma başlatmak için, politikacılar, sanatçılar, ebeveynler ve eğitimciler gelecek nesiller için çocuklara fayda sağlayacak bir değişim yaratmak amacıyla belki -sadece belki- birlikte çalışabilirler diye Cuties’i çektim. En içten umudum, bu konuşmanın daha fazla zorlaşmaması ve boykot kültürüne kapılıp gitmemesi.”

*Maïmouna Doucouré bir yönetmen ve yazardır. Netflix tarafından yayınlanması planlanırken tepkiler üzerine yayından çekilen ‘Mignonnes’ adlı filmin yönetmenidir.

Makalenin orijinali Washington Post gazetesinde yayımlanmıştır. (Çeviren: Tarkan Tufan)