Ortaçağ'ın seks yalanları!

Ortaçağ'da seks

Ortaçağ'da seks kilise tarafından sadece hayatın devamı için gerekli görülüyor ve ilişkiler yasalarla denetleniyordu. Ebelik kimi zaman 'cadılık' olarak yorumlanıyor, bu kimseler ağır cezalara çarptırılabiliyorlardı. İşte sert koşulları ve ilginç yasalarıyla Ortaçağ'da seks anlayışı...

Her cinsel suç için ceza vardı

Kilise herkesin 'doğru şeyler'i yaptıklarından emin olmak istedi. Ortaçağ’da her 'günah' için ceza kurallarını ayrıntılarıyla açıklayan kitaplar yazıldı. Bu cezaların en etkili örneklerden birini de Paenitentiale Theodori verdi. Theodori’e göre, hayvanlarla ilişkiye giren erkekler 10 yıl, kadınlarla birlikte olan kadınlar 3 yıl cezaevinde kalmak zorundaydı.

Misyoner pozisyonu

Seks, kilise tarafından sadece doğum için gerekli görülüyordu bu yüzden hamilelik ihtimalinin daha yüksek olduğuna inanılan 'misyoner' pozisyonu tavsiye ediliyordu! Oral ve anal seks, Ortaçağ boyunca Kilise yetkilileri tarafından yasaklanmıştı. Bunlar doğum olasılığı olmadığından, cinsel zevk için yapılan 'keyif verici bir günah' olarak görülüyordu. Zaman geçtikçe biraz daha esnekleşen kurallar 13'üncü yüzyıla gelindiğinde yeniden şekillendirildi. Alman keşiş Albertus Magnus en 'doğal olan beş pozisyon'u şöyle sıraladı: Misyoner, yan yana, oturmuş, ayakta ve bir de tergo. Misyoner pozisyon yine de bir numara seçilirken, diğerleri “ahlaki açıdan sorgulanabilir fakat ölümcül günah” sayılmadı.

Romantizm...

Yüksek Ortaçağ, romantizmi, daha önce hiç olmadığı şekilde tasvir eden yeni bir edebi kavram doğurdu. Bu terim 19. Yüzyıl'da Fransa’da popüler olan “mahkeme aşkı” olarak bilinir, oysa çağdaş dönemde fin amour’dur. 11. yüzyılda Fransa’nın Aquitaine ve Champagne bölgelerinden şaşırtıcı şiirler çıkmıştı. Bu eserler şövalyeler ve kadınlar arasında romantizmin erdemlerini yükseltti. Bu durum birkaç ortak özelliğe sahipti: Gizli, aristokrat ve evlilik dışı. Kadın neredeyse daima evli idi ve ilişkilerinin illüstrasyonu, sevgisini arttırdı. 'Mahkeme aşkı'nın şövalye ve soyluluk gibi özellikleri, bugün hâlâ Ortaçağ şövalyelerine atfedilen özellikleri vurgulamıştır. Bununla birlikte, bu tür uygulamaların şiirleri aştığına ve gerçek dünyada var olduğuna dair bir kanıt bulunmamakta.