Yedi günaha karşı altı güç!

Asıl sıkıntı filmin ergenliğe dair bir komedi olması değil de, bizzat ergen bir film olması galiba. Kötü adam karakterinde Mark Strong elinden geleni yapsa da Shazam karakterinde Zachary Levi bir türlü sempatik hale gelemiyor.

05 Nisan Cuma 2019 Saat: 00:02

Marvel ile DC arasındaki sinema savaşı kızıştıkça başımıza daha ne felaketler gelecek bakalım. Gerçi ortada eşit güçlerin mücadelesi olduğunu söylemek de imkânsız. Marvel açık ara önde gidiyor. 1939 yılında yaratılmasına rağmen bizim buralarda pek de bilinmeyen Shazam adlı süper kahraman da bu seri üretimin bir parçası olarak bu hafta sinemalarımıza konuk oldu. Sinemada Marvel’in çok gerisine düşen DC’nin aradığı kanın bu film olduğunu söylemek çok zor öncelikle.

Bilmeyenler için konuyu ve karakteri kısaca anlatalım. Küçük yaşta annesi tarafından terk edildikten sonra verildiği bütün koruyucu ailelerin yanından kaçan 14 yaşındaki Bill Batson, bir gün bindiği metro garip bir mağarada durunca yedi ölümcül günahı kontrol altında tutmakla görevli büyücü tarafından süper güçlere kavuşturulur. O artık Süleyman'ın bilgeliği, Herkül'ün gücü, Atlas'ın dayanıklılığı, Zeus'un görkemi, Aşil'in cesareti ve Merkür'ün hızına sahiptir. Ancak bu güçlerini kullanması için Shazam (yedi gücün sahiplerinin baş harfleri) diye bağırması gerekir. Bunu yaptığında yetişkin bir erkek görüntüsüne sahip olur ancak zekâ yaşı haliyle 14’te kalır!

Tabii bir süper gücün karşısına filmde de defalarca tekrarlandığı gibi bir ‘süper kötü’ gerekiyor. Bunu daha açılış sekansında öğreniyoruz zaten. 1980’li yılların başında bu mağaraya giren ancak büyücünün testinden geçemeyen Thaddeus Sivana, yıllar sonra yedi ölümcül günahı (açgözlülük, tembellik, kibir, şehvet, oburluk, kıskançlık, öfke) serbest bırakır ve onları kontrol etmeye başlar. Bill Batson, bir süre kendisine bahşedilen bu güçlerin öneminin farkına varamaz ama filmin hemen başında yerleştirildiği yeni koruyucu aile evindeki Freddy ve diğer çocukların zor durumda kalmasıyla sorumluluk alır ve Sivana ile mücadeleye girişir.

“Shazam”, belki onlu yaşlarını sürenler için eğlenceli olabilir ama bundan da emin olmak zor. Marvel’in özellikle de “Deadpool” ile yakaladığı, diğer filmlerinde de kullandığı komedi unsurunu DC’nin oturttuğunu söylemek güç. Burada da karakterin genç halinin depresyonu ile güçlerini harekete geçirince ortaya çıkan zevzek arasındaki uçurum yabancılaşma efekti yaratıyor önce. Ama asıl sıkıntı filmin ergenliğe dair bir komedi olması değil de, bizzat ergen bir film olması galiba. Kötü adam karakterinde Mark Strong elinden geleni yapsa da Shazam karakterinde Zachary Levi bir türlü sempatik hale gelemiyor. Komik olsun diye yazılan ve çekilen kimi sahneler itici duruyor çoğu zaman. Türkiye’de de gösterime giren orta karar korku filmleri “Işıklar Sönünce” (2016) ve “Anabelle: Kötülüğün Doğuşu” (2017) ile tanınan David F. Sandberg’in senaryosuna da katkı sunduğu bu film için de ‘orta karar’ diyebiliriz. Tabii filmin ABD’de göreceği ilgiyi kestirmek zor. Yoğun bir ilgi yönetmenini yukarılara taşıyabilir.

İşin bir de ‘aile’ yönü var tabii ki. Kötü kahramanımız bir aileye sahip olmasına rağmen babası ve abisinden ilgi, güven ve sevgi göremediği için büyüyünce kötü oluyor. Bill Batson ise hem babasız olması hem de annesi tarafından terk edilmesine rağmen ‘içindeki iyilik’ sayesinde güce ve özlediği aileye kavuşuyor. Filmin belki de en iler tutar tarafı aile kavramında kan bağının önemini arka plana atması. Daha çok, dostluk ve dayanışmaya dayalı bir ‘aile’nin çoğu zaman kan bağından daha önemli olacağını hatırlatması.

Toparlarsak yetim ve öksüz gencimizin kendi gücünü fark edip yeni ailesiyle huzura erdiği bir ‘süper kahraman’ hikayesi Shazam.