Mütemadiyen yemek pişiriyor ve fotoğraf çekiyoruz, çünkü…
Yemek yapıp duruyoruz. Yaptığımız yemeklerin fotoğrafını çekiyoruz. Çünkü evimiz başımıza yıkılıyor. Çünkü hiçbir şeyi yoluna sokamıyoruz. Çünkü yemek yapıp ocağa koyduğumuz hızda başka hiçbir şeyi bitirip ortaya çıkaramıyoruz. Hiçbir şeyi düzene kavuşturamıyoruz...
Tava börek
Elmalı turta
Sadede geldik nihayet, hazırladığımız ve az sonra yiyeceğimiz yemeklerin fotoğraflarını çekmenin tarihi kuşkusuz çok yeni. Annem babagannuş da yapsa, kaburga da doldursa fotoğraf çekmeyi aklının ucundan geçirmez. Sadece fotoğrafın yeni bir medya olmasıyla açıklanamaz bu. Üstelik fotoğraf teknolojisi rahmetli nenem Bernarda Alba’dan bile yaşlıdır. Karl Marx’la filan yaşıttır. Bildiğimiz biçimiyle ilk fotoğrafın Nicephore Niepce tarafından 1826-27 yılında çekildiği kabul görür. Marx da 1818’de dünyaya gelmiş ve gençlik yıllarında fotoğrafın gelişimine tanıklık etmiştir ki ben bu ikisinin ilişkisiz konular olduğunu asla düşünmüyorum. Fotoğraf keşfedilmemiş olsaydı, dünyanın bütün işçilerini birleşmeye çağıracak bir tahayyül geliştirmenin zor olacağı aşikardır bence… Tabii fotoğrafın icadı deyince, 15. yüzyıla, Leonardo da Vinci’nin karanlık odasındaki optik denemelere kadar filan gitmek lazım ki o da ayrı. Hiçbir şey bir seferde keşfedilmez…
Korona virüsü aşısının da bir seferde keşfedileceğini filan zannetmeyin. Aşının gelişmesine daha çok var. Bu aşı daha çok turta, kek, yalancı mantı ve tavada börek kaldırır. Şair Salih Bolat bile yemek yapıp üzerine gazete yazısı yazmış. Yemek yapmayı seven insanların zeki, yaratıcı, duyarlı insanlar olduklarını da teyit etmiş yazısında. Yaratıcılığın müphemliği giderme arzusuyla ilişkisini de düşünmek gerekiyor şimdi…
Yemek yapıyoruz, fotoğrafını çekiyoruz, sosyal medyalarımızda paylaşıyoruz. Müthiş bir şey… Bazılarımız zaten her durumda yemek yapmayı sever fakat şimdi bundan fazlası söz konusu. Yemek yapıp duruyoruz. Çünkü evimiz başımıza yıkılıyor. Çünkü hiçbir şeyi yoluna sokamıyoruz. Çünkü yemek yapıp ocağa koyduğumuz hızda başka hiçbir şeyi bitirip ortaya çıkaramıyoruz. Hiçbir şeyi düzene kavuşturamıyoruz. Kısacası mesele Bauman’ın söylediği gibi sadece “yabani otların” ayıklanması meselesi değil, bizzat kendimiz modern dünyanın ortasında bitivermiş yabanıl otlar gibiyiz. Her an sökülüp atılabiliriz. Bu konuda yapabileceğimiz pek az şey var.
.
O yüzden de işte yemek yapıyoruz. Fotoğrafını çekiyoruz. Paylaşıyoruz. Çünkü başladığımızda bitirebildiğimiz şeyler olmalı. Çünkü elmalı turtayı yapıyorsun ve oluyor… Çünkü zihinsel bir evsizlik yaşıyoruz. Üstelik de pandemiden uzun zaman önce oldu bu…
Öyleyse mütevazı bir sütün yazarından da düzenli olması, dilsel müphemlikleri halletmesi ve derli toplu ilerlemesi nasıl beklenebilir? Bekleyemezsiniz. Çalışma masasıyla mutfak tezgahı birbirine geçmiş durumda. Çünkü ev yutuldu…